Αλεξάνδρα Βουτζουράκη: "Ο ηθοποιός είναι για μένα κάτι παραπάνω από επάγγελμα, είναι τρόπος ζωής!"

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ο ηθοποιός είναι για μένα κάτι παραπάνω από επάγγελμα, είναι τρόπος ζωής και ένας τρόπος να κοιτάς τη ζωή καθώς ορίζει το πώς αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο κι επικοινωνείς με τους ανθρώπους. Φέρει παράλληλα και μια μεγάλη ευθύνη κυρίως σε εποχές κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης, όπως θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και η δική μας. Ο ηθοποιός για μένα πρέπει να έχει πάντα τα μάτια του στραμμένα προς την κοινωνία αλλά και προς τον εαυτό του, να έχει κριτική σκέψη και ευρύτατες γνώσεις ιστορίας, λογοτεχνίας, πολιτικής, αισθητικής, ψυχολογίας κλπ γιατί βασική του υποχρέωση είναι να ενεργοποιεί, να προβληματίζει και να καλλιεργεί το κοινό αισθητικά, κοινωνικά και πολιτικά.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Τα τελευταία χρόνια έχω μια σταθερή συνεργασία με την Αθηναϊκή σκηνή, τόσο ως ηθοποιός όσο και ως σκηνοθέτης. Αυτό το διάστημα σκηνοθετώ το έργο ΦΥΛΟ- ΝΙΚΙΑ ένα παιχνίδι- πείραμα πάνω στην Φιλονικία του Μαριβώ που έχει κάνει πρεμιέρα στο θέατρο της Αθηναϊκής Σκηνής στις 30 Νοεμβρίου.

Παράλληλα από τις αρχές της νέας χρονιάς θα συμμετέχω, ως ηθοποιός πλέον, στη νέα παραγωγή της Αθηναϊκής Σκηνής σε σκηνοθεσία Μιχάλη Καλαμπόκη.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Ως καθηγήτρια δεκαπέντε σχεδόν χρόνια τώρα στη δραματική σχολή της Αθηναϊκής Σκηνής βλέπω ότι οι νέοι επιλέγουν να γίνουν ηθοποιοί κυρίως από μια εσωτερική ανάγκη να εκφραστούν και να δημιουργήσουν. Ζούμε σε μια εποχή γεμάτη ερεθίσματα και γεγονότα που τρέχουν πριν καν προλάβουμε να τα συνειδητοποιήσουμε. Το θέατρο είναι ένα επάγγελμα που επιζητά την ομαδικότητα, που φέρνει τους ανθρώπους κοντά αλλά παράλληλα καλλιεργεί και φωτίζει τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου. Αυτό νομίζω που αποτελεί και τη βασική έλξη του γιατί παράλληλα έχει και πολλά αρνητικά ως επάγγελμα, για παράδειγμα την οικονομική και επαγγελματική ανασφάλεια, τα περίεργα ωράρια και τις έντονες απαιτήσεις, σωματικές και ψυχικές.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Νοιώθεις ζωντάνια, ενεργητικότητα και χαρά. Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα και μένει σταθερό όσο κουραστική κι αν είναι η παράσταση. Πέρυσι η παράσταση Πέρσες shelterπου συμμετείχα, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Καλαμπόκη, είχε μεγάλες απαιτήσεις σωματικές καθώς είχε έντονη σωματική δράση, ήμασταν συνεχώς πάνω στη σκηνή και ήταν ένα έργο που απαιτούσε τεράστια ενέργεια ψυχική από τους ηθοποιούς. Με όσους θεατές συζητούσα μετά την παράσταση τους έκανε εντύπωση πως ήμασταν τόσο ενεργητικοί όλοι οι ηθοποιοί και δεν φαινόμασταν εξαντλημένοι μετά την παράσταση. Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και σου αρέσει η δουλειά στην οποία συμμετέχεις το συναίσθημα μετά το τέλος της παράστασης είναι υπέροχο. Αν συμμετέχεις σε μια δουλειά που δεν την πιστεύεις τότε βασανίζεσαι και πριν και κατά τη διάρκεια και μετά την παράσταση. 

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Περίεργη όχι η αλήθεια είναι, αλλά έχω αρκετές ιστορίες που θυμάμαι με αστεία μικρο- ατυχήματα πάνω στη σκηνή που προκάλεσαν το γέλιο, σίγουρα το δικό μας, αλλά καμιά φορά και των θεατών. Μια παράσταση είναι ένας ζωντανός οργανισμός γεμάτος απρόοπτα κι αυτό την κάνει ακόμα πιο μαγική.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι, φυσικά και νομίζω ότι αυτό φάνηκε με τον πολλαπλασιασμό των θεατρικών σκηνών και των παραστάσεων. Ο άνθρωπος όσο πιέζεται τόσο ζητάει χώρους φυγής αλλά χώρους που θα τον βοηθήσουν να καταλάβει, όσο γίνεται, τι συμβαίνει στον κόσμο που ζει. Το θέατρο είναι ένας τέτοιος χώρος.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Θα ήθελα να είναι δημιουργική και γεμάτη όπως η προηγούμενη χρονιά. Η συνεργασία μου με τον Μιχάλη Καλαμπόκη μου δίνει τη βεβαιότητα πως θα είναι και τα δύο. Επίσης σκοπεύω να ολοκληρώσω τη διδακτορική μου διατριβή πάνω στον Γρηγόριο Ξενόπουλο και να συνεχίσω την πορεία μου ως ερευνήτρια- θεατρολόγος, ένας άλλος τομέας που αποτελεί μια μεγάλη μου αγάπη. 

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να αγαπάνε το θέατρο και τις τέχνες. Είναι ένας τρόπος να διατηρούμε και να καλλιεργούμε την ανθρωπιά μας σε έναν κόσμο που φαίνεται πως έχει αρχίσει να την χάνει.