Άννα Ανδριανού: "Η Τέχνη ανθίζει στις δυσκολίες, γιατί τότε είναι που την χρειάζονται και καταφεύγουν σ’ αυτήν οι άνθρωποι."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε την Άννα μέσα από πέντε λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;

Ελεύθερη, αισιόδοξη, συμπονετική, παθιασμένη (με την ζωή) , πεισματάρα.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Όταν έχεις πατέρα τον Νίκο Βασταρδή, σπουδαίο ηθοποιό, σκηνοθέτη και δάσκαλο υποκριτικής κι έχεις μεγαλώσει μέσα στο θέατρο, ζώντας από κοντά το ανέβασμα καταπληκτικών έργων και παραστάσεων, δεν νομίζω ότι έχεις άλλη επιλογή. Τελειώνοντας το Λύκειο, παρότι ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις στην Ιατρική, κατάλαβα ότι ο μαγικός κόσμος του θεάτρου ήταν η εμμονή και η πατρίδα μου.

Φέτος θα είστε μια «ανθισμένη μανόλια» στο θέατρο Χυτήριο. Μιλήστε μας για το έργο. Πόσο επίκαιρο ή όχι είναι;

Έξι γυναίκες συναντιούνται κάθε Σάββατο σε ένα κομμωτήριο, δένονται μεταξύ τους, αγαπιούνται, πειράζονται, τσακώνονται, διηγούνται την ζωή τους, μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες τους. Όλα αυτά με χιούμορ κι ανάλαφρα ενώ ταυτόχρονα εξελίσσεται ένα μεγάλο δράμα για τις δυο από αυτές που είναι μάνα και κόρη. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κι επίκαιρο έργο πάνω στις γυναίκες και όχι μόνο, γιατί οι καταστάσεις που πραγματεύεται είναι πανανθρώπινες. Η φιλία, ο φόβος της μοναξιάς, η αγάπη για ζωή και δράση, η ενσυναίσθηση και η συμπαράσταση της καθεμιάς στο πρόβλημα της άλλης, ο έρωτας, η ανάγκη της μητρότητας, η μητρική αγάπη που δεν σταματάει μπροστά σε καμιά θυσία, ο πόνος της απώλειας αλλά και η ανάγκη να συνεχιστεί η ζωή και η ομορφιά της. Όλα αυτά δίνονται από τον συγγραφέα με χαμόγελο και συγκίνηση, μιας και η κωμωδία διαδέχεται το δράμα και ανάποδα. Όσο για τους άντρες, δεν τους βλέπουμε στην σκηνή αλλά είναι συνέχεια παρόντες καθώς οι ηρωίδες μιλούν συνέχεια γι' αυτούς και τις σχέσεις τους μαζί τους. 

Γνωρίστε μας την ηρωίδα σας. Ποια κοινά στοιχεία έχει με την Άννα και ποιες διαφορές;

Είναι κι αυτή σαν και μένα... αισιόδοξη, συμπονετική, πεισματάρα και παθιασμένη με ότι αγαπάει. Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα γυναίκα, ειδική στην επικοινωνία, (διευθύντρια του Κέντρου Ψυχικής Υγείας της πόλης) που ωστόσο παλεύει να επικοινωνήσει σωστά με την ίδια της την πολυμελή οικογένεια και ιδιαίτερα με την ατίθαση κόρη της, που αν και άρρωστη, επιλέγει να ζεί την ζωή της στα άκρα. Η Μαλέν κάνει έναν αγώνα να την προστατεύσει και να την στηρίξει στις επικίνδυνες αποφάσεις της και όταν η υγεία της κοπέλας χειροτερεύει, αποφασίζει με χαρά να της προσφέρει την ζωή μέσα από μια μεγάλη προσωπική θυσία. Πάνω απ' όλα είναι μια γυναίκα αφάνταστα δυνατή, που αντιμετωπίζει την ζωή με θάρρος και κατάφαση, ακόμα και στις πιο τραγικές στιγμές.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορεί η Τέχνη να τις κάνει καλύτερες;

Η Τέχνη τελικά ανθίζει στις δυσκολίες, γιατί τότε είναι που την χρειάζονται και καταφεύγουν σ' αυτήν οι άνθρωποι. Άνθισε σε εποχές πολέμου, στέρησης, δικτατορίας, οικονομικής κρίσης. Και πιστεύω ότι θα ανθίσει και τώρα. Γιατί μέσα από αυτήν οραματιζόμαστε, χτίζουμε και μοιραζόμαστε με τους άλλους έναν άλλο καλύτερο κόσμο.

Πώς βιώσατε το κομμάτι της απομόνωσης; Και πως βλέπετε το μέλλον στην χώρα μας και το χώρο σας;

Ένας σοφός έγραψε κάπου: «Οι δυσκολίες έχουν πάντα δώρα να μας χαρίσουν. Γιατί μας σπρώχνουν να υπερβούμε τον εαυτό μας και μέσα από αυτό, τον κάνουν καλύτερο, άρα και πιο ικανό να βιώσει κάποια στιγμή την ευτυχία» Έτσι και τώρα η απομόνωση έχει πολλά δώρα για τον καθένα από μας. Την δυνατότητα να κάνουμε πράγματα που θέλαμε αλλά δεν προλαβαίναμε, να αποκτήσουμε καινούργιες συνήθειες. Αλλά κυρίως να συναντηθούμε με το μέσα μας, να το αφουγκραστούμε και να το αγαπήσουμε πραγματικά. Να ησυχάσουμε λίγο από το καθημερινό τρέξιμο και να επικοινωνήσουμε βαθύτερα και καλύτερα με τους αγαπημένους μας ανθρώπους.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή ή πίσω από την κάμερα;

Κάποια στιγμή έπαιξα με τον πατέρα μου, στην σειρά που έγραφα η ίδια, το ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ, όπου ο πατέρας μου έπαιζε τον ρόλο του πατέρα της ηρωίδας που υποδυόμουν. Αλλά ήταν ένας πατέρας που είχε πεθάνει κι ερχόταν στον ύπνο της για να της μιλήσει, να την συμβουλέψει και να την προστατέψει σε κάποια πολύ δύσκολη στιγμή. Ήταν πολύ περίεργη και συγκινητική αίσθηση μιας και ο μπαμπάς μου ήταν ήδη μεγάλος και έτρεμα την στιγμή που θα τον έχανα αληθινά. Παίζοντας είχα σχεδόν καταρρεύσει. Και ο πατέρας μου με το μοναδικό του χιούμορ, μου είπε: «Αυτή η σκηνή είναι μια ευκαιρία να κάνουμε πρόβα σ αυτό που θα μας συμβεί κάποτε.»

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Να προσέχουν την υγεία τους, κι όχι μόνο την σωματική αλλά και την ψυχική και πνευματική, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα. Να μην «μασάνε» με τις δυσκολίες και να μην πέφτουν στην παγίδα του «γιατί σε μένα;» και της αυτολύπησης. Να αγαπάνε την ζωή χωρίς όρους κι όπως έλεγε και πάλι ο πατέρας μου «Αν ποτέ με πήγαιναν να με εκτελέσουν, θα χαιρόμουν την διαδρομή!» Ευτυχισμένο, αρμονικό, φωτεινό 2021 με αγάπη, καρτερία, ενσυναίσθηση...