Δημήτρης Φούτσιας: "Όπου αδυνατεί ο ορθολογισμός και η στυγνή λογική, η τέχνη και η φαντασία δίνουν λύσεις."

Πότε πρωτοήρθατε σε επαφή με το θέατρο, τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να ακολουθήσετε τη συγκεκριμένη πορεία στο χώρο της τέχνης;

Σαν παιδί εκτός από κάποιες παραστάσεις που είχα δει λόγω σχολείου δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με το θέατρο. Ήμουν παιδί του κινηματογράφου και των ταινιών που κατανάλωνα σε αστείρευτη ποσότητα. Οπότε όντας μεγαλύτερος πια, η ανάγκη μου να εκφραστώ με οδήγησε σε ένα εργαστήριο θεάτρου και τότε κατάλαβα πως εκεί ανήκω. Ήταν κάτι μαγικό, σαν νοηματοδότησε όλη μου την πορεία μέχρι τότε. Ξύπνησαν ξεχασμένες μνήμες που ως παιδί με άλλα παιδιά της γειτονιάς προσπαθούσαμε να οργανώσουμε παραστάσεις και εγώ να τους σκηνοθετώ. Ίσως κάποια στιγμή οι βαθύτερες επιθυμίες σου έρχονται και σε βρίσκουν. Έτσι ύστερα από πολλές εκπαιδεύσεις, ασχολούμαι ενεργά με το θέατρο είτε ως Σκηνοθέτης και Ηθοποιός, είτε ως Συγγραφέας. Ιδίως τα τελευταία χρόνια έχω αφοσιωθεί στη συγγραφή και στη σκηνοθεσία.

Ποιες είναι οι θεατρικές και κινηματογραφικές επιρροές σας; Ποια θεατρική παράσταση θα θέλατε να σκηνοθετήσετε;

Καταβολές έχω από τους μεγάλους δημιουργούς του σινεμά και τους κλασικούς συγγραφείς του θεάτρου. Έχω θαυμάσει κλασικά κείμενα αλλά δεν ξέρω αν θα ήθελα να τα σκηνοθετήσω. Κάτι μέσα μου λέει, μην καταλήξω και εγώ να σκηνοθετώ το Λεωφορείο ο Πόθος ή τον Άμλετ. Θέλω να πω ότι βλέπω μια τάση πολλοί σκηνοθέτες να θέλουν να αναμετρηθούν με τα κλασσικά έργα. Με αυτόν τον τρόπο παραγκωνίζονται εξαιρετικά νέα κείμενα που αναζητούν τον χώρο τους στην ελληνική σκηνή. Δεν λέω να μην σκηνοθετούνται τα κλασικά αλίμονο, αλλά να δίνεται η ίδια προσοχή και στήριξη στους νέους συγγραφείς. Υπάρχει καλή σύγχρονη ελληνική δραματουργία και χρειάζεται να επενδύσουν σε αυτήν οι σκηνοθέτες και η πολιτεία. Επομένως πρόθεσή μου είναι να σκηνοθετήσω σύγχρονα ελληνικά κείμενα. 

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό; Πείτε μας κάποια πράγματα για έργο σας.

Είχα την χαρά το θεατρικό μου έργο, «Το Χιόνι στα Δόντια μου» να βραβευτεί στο πλαίσιο του «TheOutreachProject» του Θεάτρου Vault. Ήταν ένα εγχείρημα που καλούσε νέους συγγραφείς να γράψουν υπέρ της αποδοχής της διαφορετικότητας. Έτσι έστειλα την δικιά μου πρόταση για θεατρικό έργο, η οποία και επιλέχθηκε. Ως αφορμή για το έργο μου στάθηκε η είδηση ενός ομοφοβικού εγκλήματος που έγινε το περασμένο καλοκαίρι στην Ισπανία, Όπως και σε μας άλλωστε στο πρόσφατο παρελθόν με τον Ζακ. Ήθελα καιρό να γράψω κάτι για αυτό το θέμα και τώρα νομίζω ήταν η κατάλληλη στιγμή. Έτσι ύστερα από μερικούς δημιουργικούς μήνες, αρκετό βύθισμα στους ήρωες και έχοντας δίπλα μου ως συνοδοιπόρο μια δημιουργό της δικιάς μου γενιάς, την Σοφία Καψούρου, μια ομολογουμένως ευτυχής συνάντηση, το έργο ολοκληρώθηκε. Το κείμενο παρουσιάστηκε τον Απρίλιο σε αναλόγιο με μια ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών και η υποδοχή του από τον κόσμο ήταν συγκινητική. Το έργο θα παρουσιαστεί ξανά τέλη Μαΐου για δυο παραστάσεις στο θέατρο Vault ως θεατροποιημένο αναλόγιο, από την καταξιωμένη σκηνοθέτη Κατερίνα Πολυχρονοπούλου. Ανυπομονώ να δω την νέα σκηνοθετική ματιά. Επίσης μες στον Μάιο θα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις «Άπαρσις». Δεν μπορώ παρά να είμαι ευγνώμων.

Παρουσιάστε μας τους ήρωες του έργου.

Ο βασικός ήρωας στο έργο μου είναι Ο δεκαεπτάχρονος Νέστορας που μια χιονισμένη χειμωνιάτικη νύχτα πέφτει θύμα άγριου ξυλοδαρμού με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του. Όμως με έναν μεταφυσικό τρόπο ο Νέστορας είναι ακόμη κάπου εκεί και προσπαθεί ο ίδιος να μάθει τι συντέλεσε στο αποτρόπαιο αυτό έγκλημά. Έτσι αναβιώνει όλα τα γεγονότα της τελευταίας ημέρας της ζωής του. Το βασικό ζήτημα του έργου είναι γιατί στην σημερινή εποχή, στην κοινωνία που ζούμε γίνονται ακόμη εγκλήματα μίσους και ρατσισμού. Προσπάθησα να διεγείρω ερωτήματα που και εμένα με απασχολούν καιρό τώρα. Γιατί η κοινωνία αφήνει να υπάρξουν οι ρωγμές όπου θα εισχωρήσει μέσα της ο φασισμός; Ποια είναι η ευθύνη του καθενός μας σε συλλογικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο; Και μέχρι πότε άραγε θα χρειάζεται να θυσιάζονται αθώοι για να προχωράει η κοινωνία ένα βήμα;

Η πανδημία έπληξε ολέθρια τον χώρο σας, πώς βλέπεται το μέλλον του θεάτρου;

Το θέατρο είναι ένα ζωντανός οργανισμός που απαρτίζεται από ανθρώπους. Το θέατρο έχει επιβιώσει και θα επιβιώνει είτε σε παγκόσμιους πολέμους είτε σε πανδημίες. Οπότε όσο υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη να εκφραστούν από αυτό και θεωρούν επιτακτική ανάγκη τους την τέχνη, το θέατρο θα υπάρχει. Νομίζω στην εποχή μας πια μόνο η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις. Όπου αδυνατεί ο ορθολογισμός και η στυγνή λογική, η τέχνη και η φαντασία δίνουν λύσεις. 

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδιά;

Άμεσο σχέδιο μου είναι το «Χιόνι στα Δόντια μου» να συνεχίσει την πορεία του και να ανέβει του χρόνου ως ολοκληρωμένη παράσταση. Επίσης νιώθω ότι έχω ανοιχτούς λογαριασμούς με το προηγούμενο θεατρικό μου έργο, το «Meatball» που ανέβηκε στο θέατρο Αλίκη. Λόγω της πανδημίας δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο του και θέλω να ξανανέβει. Τέλος έχω την χαρά να συμμετέχω στην φιλόξενη παρέα του play-ground.gr. Μια προσπάθεια που στηρίζει την σύγχρονη ελληνική δραματουργία. Εκεί είχα την χαρά μέσα από ομάδες συγγραφής που έχουμε δημιουργήσει συγγραφείς να ολοκληρώσω το νέο μου έργο, «Οι Μέλισσες στον Πόλεμο». Ένα έργο που μιλάει για την σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον και την θέση που καλείται να πάρει εν όψει της κλιματικής αλλαγής. Το οποίο θέλω να παρουσιάσω σύντομα ως αναλόγιο.

Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να κάνουν όνειρα. Μεγάλα όνειρα. Αυτοί είναι οι δημιουργοί της ζωής τους.