Λευτέρης Κωνσταντίνου: "Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του έναν καλλιτέχνη και πρέπει να τον αφήσει ελεύθερο."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε τον Λευτέρη μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα επιλέγατε;

Δεν είμαι καθόλου καλός στο να παρουσιάζω τον εαυτό μου. Η πρώτη λέξη σίγουρα είναι ονειροπόλος γιατί δε σταματώ ποτέ να κάνω όνειρα για το μέλλον. Παρότι περνάω πολύ χρόνο στον κόσμο της φαντασίας, είμαι βαθιά ρεαλιστής, χωρίς αυτό να με αποθαρρύνει να βλέπω την ομορφιά στον κόσμο. Θα ήθελα να πω αισιόδοξος, αν και δεν τα καταφέρνω πάντα σε αυτόν τον τομέα, αλλά προσπαθώ. Σίγουρα είμαι καλλιτέχνης, γιατί ασχολούμαι με πολλές τέχνες και τις κάνω με τρομερή αγάπη. Κάποτε αυτός ο όρος με φόβιζε και δεν τον χρησιμοποιούσα για να περιγράψω τον εαυτό μου, γιατί μου φαινόταν βαρύγδουπος, αλλά επειδή πλέον το μόνο με το οποίο ασχολούμαι είναι οι τέχνες είναι αναπόφευκτη η αποδοχή και οικειοποίηση της λέξης. Και τέλος είμαι σπασίκλας, γιατί τα μόνα θέματα για τα οποία θα με ακούσεις να μιλάω είναι τα βιβλία και τα κόμικ που διαβάζω, οι ταινίες και οι σειρές που παρακολουθώ και οι παραστάσεις που βλέπω.

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε;

Η γραφή νομίζω σε επιλέγει, δεν την επιλέγεις ποτέ εσύ. Είναι οι φωνές των χαρακτήρων που ζουν μέσα στο κεφάλι σου και ουρλιάζουν μέχρι να κάτσεις να καταγράψεις την ιστορία τους. Όπως κάθε καλλιτέχνης, δεν είχα άλλη επιλογή από το να ξεκινήσω να γράφω. Δε θα την είχα βγάλει καθαρή αν δεν υπήρχαν τετράδια και στιλό, με τα οποία να μπορέσω να δώσω μορφή στο χάος του μυαλού μου.

Μιλήστε μας για το βιβλίο σας. Ποιο πιστεύετε ότι είναι το κύριο συναίσθημα που γεννά στον αναγνώστη;

Το «Παθανθές-Το κάστρο του χρόνου» είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα, αποτελεί ένα queerμυθιστόρημα φαντασίας και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Πρόκειται ουσιαστικά για μια ιστορία ωρίμανσης και αποδοχής του εαυτού, αλλά τοποθετημένο αλληγορικά σε ένα φαντασιακό σύμπαν. Θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα παραμύθι για ενήλικες. Όσο για το συναίσθημα, θεωρώ πως κάθε αναγνώστης έχει το δικαίωμα να νιώσει ό,τι θέλει διαβάζοντάς το. Μια ιστορία είναι μια μοναδική εμπειρία για κάθε άτομο που τη διαβάζει και όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά.

Ασχολείστε και με τον χώρο του θεάτρου, μιλήστε μας για αυτή σας την δράση. Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Το θέατρο είναι μια αγάπη που ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Ήδη από το νηπιαγωγείο λάτρευα να λέω ποίημα στις σχολικές γιορτές, να είμαι στη χορωδία και να συμμετέχω σε θεατρικά που γίνονταν στο σχολείο, αλλά σε ώρες εκτός του σχολικού προγράμματος. Όπως και με τη συγγραφή, ήταν μια σχέση την οποία δεν μπόρεσα να αποχωριστώ. Πάντα έβρισκα τον εαυτό μου να αναζητά να ανέβει στο σανίδι. Αν ένα βιβλίο μπορεί να σε φέρει κοντά με αναγνώστες που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, ένα θεατρικό έργο μπορεί να σε συνδέσει με τον θεατή αμέσως.

Αυτόν τον καιρό είμαι στον «Dracula», ένα αγαπημένο έργο, τη διασκευή του οποίου έκανα εγώ συνδυάζοντας τις δύο μου αγάπες. Πρόκειται για μια παράσταση της TripleThreatProductions, ιδρυτικό μέλος της οποίας είμαι και εγώ. Η σκηνοθεσία ανήκει στον πολύ καλό μου φίλο και συνεργάτη (ουσιαστικά συγγενή μου) Άγγελο Κουρέπη, με τον οποίο έχουμε περάσει πολλές περίεργες και πανέμορφες εμπειρίες. Παίζουμε στο θέατρο Αθήναιον στις 4-5, 11-12 και 18-19 Μαρτίου (21:00 το Σάββατο και 20:00 την Κυριακή) και τον Απρίλιο θα μας βρείτε στο J'adoreNightclubμε την χοροθεατρική παράσταση Chicago πάλι σε σκηνοθεσία Άγγελου Κουρέπη, στην οποία χορογραφώ και παίζω επίσης.

Τι θέση κατέχει ο χορός στην ζωή σας;

Ο χορός μπήκε τυχαία στη ζωή μου, στην αρχή μέσω των παραδοσιακών χορών, και αργότερα κοντά στην ενηλικίωση, όταν ξεκίνησα hip-hop. Μικρός ήμουν ένα χοντρό παιδάκι που δεν πίστευα ποτέ ότι το σώμα μου μπορεί να κοινηθεί χορευτικά. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι ο χορός είναι στην καρδιά κι όχι στο σώμα. Με βοήθησε πάρα πολύ η γνωριμία μου με την Κλαίρη Καραπιδάκη, η οποία έγινε δασκάλα μου, στη συνέχεια εργοδότης και πλέον συνέταιρος και φίλη. Με ενέπνευσε να γίνω δάσκαλος χορού και χορογράφος. Ο χορός δεν ήταν ποτέ στις ανάγκες μου μεγαλώνοντας, ξεκίνησε ως χόμπι και πλέον δεν περνάει μέρα που να μη χορέψω. Άλλωστε γι' αυτό σε κάθε παράσταση που κάνουμε θα υπάρχει σίγουρα κάποια κινησιολογία/χορογραφία.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Τα άμεσα μελλοντικά μου σχέδια αφορούν κυρίως το θέατρο. Αυτή τη στιγμή τελειώνουμε με έναν καλλιτεχνικό προγραμματισμό που ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2022 και σε λίγο καιρό θα ανακοινωθεί ο καλλιτεχνικός μας προγραμματισμός για την επόμενη χρονιά. Συγγραφικά, έχω ήδη αρχίσει να γράφω το δεύτερό μου μυθιστόρημα, το οποίο θα είναι ανεξάρτητο από το πρώτο (αν και πιστεύω πολύ σύντομα θα υπάρξει και συνέχεια στην ιστορία του Παθανθούς), αλλά δεν υπάρχει ακόμη συγκεκριμένη ημερομηνία που αναμένεται να εκδοθεί.

Κλείνοντας ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Θα ήθελα να ευχηθώ να μη σταματήσουν να ασχολούνται με τις τέχνες είτε ως δημιουργοί είτε ως κοινό/αναγνώστες/δέκτες. Να προτιμούν τη δύσκολη τέχνη, αυτήν που δεν καταλαβαίνουν εξ ολοκλήρου, για να τους ωθεί να σκεφτούν και να προβληματιστούν. Η εύκολη τέχνη είναι καλή για λίγο, αλλά δεν πρέπει να είναι η μόνη τέχνη με την οποία έρχεται κάποιος σε επαφή. Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του έναν καλλιτέχνη και πρέπει να τον αφήσει ελεύθερο.