Μαρία Ναουμίδου: "Ο σκοπός που γράφω είναι να παρακινήσω αυτούς που θα διαβάσουν τις σκέψεις μου, να ταρακουνηθούν κι ας μην τους αρέσει."

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με ποιο κόστος;

Μάλλον με επέλεξε ! Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα γίνω συγγραφέας. Δεν ήταν το όνειρό μου. Η ζωή και οι συγκυρίες με έφεραν σε αυτό τον δρόμο. Μου κοστίζει σε χρόνο, αλλά δεν είναι σωστό το ρήμα αυτό, γιατί μου αρέσει να γράφω και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Είναι τρόπος ζωής !

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο της ζωής σας το όποιο να έπαιξε ενεργό ρόλο στην ενασχόλησή σας με την γραφή;

Δεν είχα κάποιο πρότυπο στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον, που συνειδητά ή ασυνείδητα, να με ωθήσει στην ενασχόληση με τη συγγραφή. Από μικρή όμως είχα μια έφεση στο διάβασμα, έτσι μελέτησα τόνους βιβλίων, όχι μόνο λογοτεχνικών και ποίησης, αλλά και φιλοσοφίας και ψυχολογίας. Όταν διαβάζεις πολύ, έρχεται κάποια στιγμή που νιώθεις την ανάγκη κι εσύ να αποτυπώσεις τις δικές σου σκέψεις. Σας υπενθυμίζω, χαρακτηριστικά, αυτό που είπε και ο Κωστής Παλαμάς: «...γράφοντας έρχεται και η έμπνευση...»

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Η έμπνευση έχει να κάνει με εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα που δέχεται κάποιος. Είναι πηγαία και αυθόρμητη. Δε λες «τώρα θα καθίσω και θα γράψω» και αυτόματα αρχίζεις να ξετυλίγεις έναν μύθο. Έχεις το σπίρτο και χρειάζεσαι την κατάλληλη στιγμή τη φωτιά, για να το ανάψεις...

Υπάρχει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας που δυσκολεύει τη γραφή σας;

Είμαι τελειομανής και απόλυτη, οπότε δεν μπορώ να γράψω κατά παραγγελία. Γράφω αυτό που αισθάνομαι και θεωρώ ότι με εκφράζει αδιαφορώντας, αν θα είναι αρεστό στους άλλους. Δε βολεύομαι με αυτό που θέλουν οι άλλοι να ακούσουν, αλλά ο σκοπός που γράφω, είναι να παρακινήσω αυτούς που θα διαβάσουν τις σκέψεις μου, να ταρακουνηθούν κι ας μην τους αρέσει. Κάτι σαν τον Σωκράτη που παρουσίαζε τον εαυτό του με μια ενοχλητική αλογόμυγα.

Μιλήστε μας για το βιβλίο σας. Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη;

«Οι Ψίθυροι Εραστών» είναι ένα σύγχρονο μυθιστόρημα εμπνευσμένο από τις διαδικτυακές γνωριμίες που βρίθουν στην εποχή μας. Οι άνθρωποι σήμερα, ενώ είναι πιο κοινωνικοί από οποιαδήποτε άλλοι εποχή, οι σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους είναι περισσότερο τυπικές παρά ουσιαστικές λόγω της αλλοτρίωσης. Έτσι νιώθουν ένα απέραντο κενό μέσα τους που σε συνδυασμό με τον υπερκαταναλωτικό παράδεισο αναζητούν το όνειρο σε χώρο λιγότερο ακίνδυνο να εκτεθούν, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί μπορούν να παρουσιάσουν τον εαυτό τους ,όπως θα ήθελαν να είναι, και όχι αυτό που πραγματικά είναι και ερχόμενοι σε επικοινωνία με άλλα άτομα τα οποία και αυτά αισθάνονται και συμπεριφέρονται το ίδιο, κινδυνεύουν να πέσουν σε παγίδες που ούτε καν θα μπορούσαν να υποψιαστούν. Είναι λοιπόν το βιβλίο μου ένα προειδοποιητικό μήνυμα, όχι αποτρεπτικό γνωριμιών μέσω διαδικτύου, αλλά μη εφησυχασμού ότι όλα αυτά που γράφονται ή λέγονται μεταξύ αγνώστων είναι αληθινά. Θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, κυρίως για να μην πληγωθούν προσβλέποντας σε μια ουτοπική πραγματικότητα.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Με πολλά. Στα φοιτητικά μου χρόνια όμως θυμάμαι πόσο πολύ με συγκίνησε αλλά και επηρέασε τη σκέψη μου το βιβλίο του Στράτη Μυριβήλη : «Η ζωή εν τάφω».

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

«Η ζωή δεν είναι ούτε τόσο όμορφη, αλλά ούτε τόσο άσχημη όσο νομίζουμε...»

Κλείνοντας ποια ευχή θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να απολαμβάνουν κάθε στιγμή της ζωής τους με όλα τους τα κύτταρα, διότι είναι ανεπανάληπτη. Και να είναι ο εαυτός τους στις σχέσεις τους με τους άλλους, κρυστάλλινοι και αληθινοί, γιατί οι άλλοι έχει σημασία να μας αγαπούν για αυτό που είμαστε και όχι για αυτό που παρουσιάζουμε ότι είμαστε...

Σας ευχαριστώ πολύ !