Νάσια Λουκοπούλου Τζωρτζίδη: "Η Τέχνη προσφέρει την ταυτόχρονη διαφυγή από την σκληρή πραγματικότητα αλλά και την καλύτερη και ουσιαστικότερη διαχείρισή της."

Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται;

Πιστεύω ότι κάποιος γεννιέται καλλιτέχνης με την έννοια ότι έχει από πολύ νωρίς αυτό που λέμε «καλλιτεχνικό αισθητήριο» ή «καλλιτεχνική τάση», παρατηρεί και βιώνει τη ζωή στην καθημερινότητα της με λίγο διαφορετικό τρόπο από τους υπολοίπους, είτε ζωγραφίζει, είτε γράφει, είτε παίζει μουσική, είτε υποδύεται «ρόλους», είτε χορεύει, είτε τραγουδάει. είτε φτιάχνει πράγματα με τα χέρια του. Δε φτάνει όμως μόνο το χάρισμα. Απαιτείται σκληρή δουλειά, εξάσκηση, θυσίες και φυσικά βασική προϋπόθεση οι συγκυρίες και η κατεύθυνση που θα πάρει στη ζωή του να τον ευνοούν. Το να ασχολείται κάποιος με οποιαδήποτε μορφή Τέχνης ιδίως επαγγελματικά είναι πολύ δύσκολο.

Πότε αρχίσατε να ζωγραφίζετε;

Να πω το κλασσικό από τότε που με θυμάμαι; Θα το πω. Από πολύ μικρή ζωγράφιζα με τις ώρες, έβρισκα αυτή την «απομόνωση» από τον έξω κόσμο λυτρωτική και ειδικά αργότερα άκρως ψυχοθεραπευτική.

Ποιες είναι οι προθέσεις σας όταν ζωγραφίζετε;

Η βασική μου πρόθεση πάντα είναι να επικοινωνήσω ένα συναίσθημα. Μπορεί να είναι ο θυμός, μπορεί η απελπισία, μπορεί όμως να είναι και η αγάπη, η πληρότητα, η ευτυχία. Γι' αυτό το λόγο βασικό εργαλείο μου είναι το χρώμα, αυτό καθορίζει τα σχήματα, την ένταση και το αποτέλεσμα κάθε έργου.

Τι σημαίνει για σας «έμπνευση» ;

Η «έμπνευση» είναι ένα οποιοδήποτε ερέθισμα του εξωτερικού ή εσωτερικού κόσμου που πυροδοτεί την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου έργου το οποίο διαμορφώνεται ανάλογα στην πορεία του.

Σαν καλλιτέχνης πως βλέπετε το σήμερα; Με τι χρώματα θα ζωγραφίζατε την Ελλάδα;

Δεν ξέρω αν ένας καλλιτέχνης βλέπει το σήμερα διαφορετικά από έναν μη καλλιτέχνη γιατί η δική μου συγκυρία ζωής τα έφερε έτσι ώστε να μην είμαι μόνο αυτό. Είμαι με το ένα πόδι στον καλλιτεχνικό τρόπο του ζην και με το άλλο στην «πεζή»-αν μου επιτραπεί ο όρος- ζωή οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου που δεν ασκεί κάποιου είδους τέχνη. Λόγω του πρώτου βλέπω σίγουρα όλες τις αποχρώσεις του σήμερα. Από την πιο μελανή με τις παρούσες δυσκολίες, την πιο παθιασμένη με την έννοια του συνεχή αγώνα της επιβίωσης που κάνουμε όλοι, έως την πιο ζωηρόχρωμη με την έννοια της ελπίδας του να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα και να δημιουργήσουμε καλύτερες συνθήκες ύπαρξης. Επομένως και η Ελλάδα για μένα ενσωματώνει όλες τις αποχρώσεις, όλα τα χρώματα, σίγουρα όμως έχει έντονο το κόκκινο. Η Ελλάδα είναι πάντα συνώνυμη του πάθους, του παρορμητισμού και της έντασης. Σαν μια καθ' όλα μη αδιάφορη γυναίκα.

Τι έχει να προσφέρει η τέχνη, η ζωγραφική εν προκειμένω, σε ένα κοινό που προσπαθεί απεγνωσμένα να κερδίσει το ψωμί του, τη χαμένη αξιοπρέπειά του, την κουλτούρα, τον πολιτισμό του;

Η Τέχνη στον ανθρώπινο πολιτισμό πάντα προσφέρει το ίδιο πράγμα. Την ψυχική ανάταση. Την ταυτόχρονη διαφυγή από την σκληρή πραγματικότητα αλλά και την καλύτερη και ουσιαστικότερη διαχείρισή της. Η ζωγραφική ειδικότερα, προσφέρει τόσες διαφορετικές ερμηνείες αυτής της μιας και κοινής πραγματικότητας όσοι και οι ζωγράφοι που την εξασκούν. Αυτή είναι η μαγεία της. Το να αποτελεί ένα «αποκούμπι» διαφορετικό για τον κάθε αποδέκτη αλλά με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα τη ζητούμενη ανάταση.

Η τέχνη δημιουργεί πολιτισμό;

Η αυτόματη απάντηση των περισσοτέρων είναι ναι φυσικά. Αν σκεφτούμε τους απίστευτα φιλότεχνους Ναζί του Β Παγκοσμίου πολέμου, ή τους Ταλιμπάν με τις ανατινάξεις ολόκληρων αρχαιολογικών χώρων, ή τους στίχους της Τραπ, η απάντηση είναι όχι. Η Τέχνη στη γέννηση της σαφώς δημιουργεί πολιτισμό, από τις ζωγραφιές των σπηλαίων ακόμα, στην πορεία τα πράγματα θεωρώ ότι μπερδεύονται κάπως. Η τέχνη είναι ο καθρέφτης του ανθρώπου αυτός δημιουργεί, ή όχι, πολιτισμό.

Και τέλος ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες μας;

Το πολύ απλό και πολύ δύσκολα κατορθωτό για όλους, να μη χάνουμε την αισιοδοξία και την ελπίδα μας. Να εστιάζουμε στο φως. Όπως ξέρουμε ακόμα και το μαύρο περιέχει όλα τα χρώματα μαζί. Η Τέχνη είναι ένα παράθυρο στον κόσμο. Αυτόν που μας περιβάλλει και αυτόν που έχουμε μέσα μας. Κάθε έργο είναι η προσπάθεια ενός ανθρώπου να ερμηνεύσει και να διαχειριστεί αυτούς τους δύο κόσμους. Είμαστε όλοι τόσο ίδιοι αλλά και με τόσες διαφορές μέσω της Τέχνης συνδεόμαστε. Και τα πάντα στη ζωή είναι Τέχνη. Όχι Πολιτική- όπως έχει καθιερωθεί-, αλλά Τέχνη.