Νίκος Πολοζιάνης: "Ζούμε έναν ψυχικό, πνευματικό, πολιτιστικό και νοητικό Μεσαίωνα."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε τον Νίκο μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Αυθόρμητος, διαχυτικός, συναισθηματικός, παρορμητικός και έντονος.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Μεγάλωσα στην Φλώρινα, όπου εκεί δεν είχαμε θέατρο. Αν ερχόταν μια παράσταση το χρόνο, οπότε δεν το είχαμε τόσο πολύ στην κουλτούρα μας όπως τα παιδιά των μεγάλων πόλεων. Ζώντας όμως σε επαρχία λαμβάνεις πολύ έντονα τα μηνύματα της φύσης. Μην ξεχνάμε ότι η Φλώρινα έχει βγάλει αξιόλογους ζωγράφους και ποιητές, οι οποίοι είναι γνωστοί μέχρι και σήμερα. Τα στοιχεία της φύσης, το βουνό, τα δέντρα, το φεγγάρι και η στενή επαφή μαζί τους σου γεννούν την αίσθηση ότι η ομορφιά σε αυτό τον κόσμο κρύβεται και μπορείς να την βρεις μόνο αν την ψάξεις. Αν υπάρχει και μέσα σου το ερώτημα «Τι συμβαίνει σε αυτό τον κόσμο;», τότε ο δρόμος προς την τέχνη είναι μονόδρομος. Ο καλλιτέχνης από ερώτηση ξεκινάει και όχι από απάντηση. Από απαντήσεις ξεκινούν οι τεχνοκράτες. Αργότερα άρχισα να βλέπω ελληνικό κινηματογράφο και σκεφτόμουν πως αυτό δεν είναι επάγγελμα, αλλά ευλογία. Παρακολουθούσα ανθρώπους να αμείβονται για να ενσαρκώνουν τα βασικά συναισθήματα αυτού του κόσμου, που είναι ο φόβος μην πεθάνουμε και η ανάγκη να ερωτευτούμε. Όλα περιστρέφονται γύρω από αυτές τις δυνάμεις. Έτσι λοιπόν παρακολουθώντας Ελληνικό κινηματογράφο αλλά και "ψαγμένες και δύσκολες" ταινίες από μικρή ηλικία αποφάσισα ότι αυτό και μόνο ήταν το επάγγελμα που θα ακολουθούσα στην ζωή μου. Ήρθα στην Θεσσαλονίκη και σπούδασα υποκριτική στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου.

Πού βρισκόσασταν επαγγελματικά πριν την πανδημία;

Ανεβάζαμε την παράσταση «Ομμάτα Δακρωμένα». Η μεγάλη μου ευτυχία είναι ότι σε αυτή την παράσταση γνώρισα τον κύριο Δήμο Αβδελιώτη, είναι σκηνοθέτης και δάσκαλος ταυτόχρονα. Δεν είναι όλοι οι σκηνοθέτες και δάσκαλοι. Είχε παιχτεί στο Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης και είχαμε ξεκινήσει περιοδεία σε πόλεις της Βορείου Ελλάδος, θα παίζαμε και στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Δυστυχώς όμως έγινε το πρώτο σοκαριστικό lockdown, που βιώνουμε μέχρι και σήμερα. Όποτε και καταργήθηκε το θέατρο, δεν έπεσα γρήγορα η αυλαία στην δικιά μας παράσταση. Αυτή η συνθήκη κατάργησε το θέατρο.

Η κατάσταση στον χώρο σας είναι δύσκολη. Πώς βλέπετε το μέλλον; Ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στα άτομα που παίρνουν αποφάσεις;

Νοιώθω ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Είμαστε σε μια εμπόλεμη κατάσταση και αυτό βιώνουμε σαν οργανισμοί. Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.

Το θέατρο είναι η ώρα να ξαναποκτήσει τον επαναστατικό χαρακτήρα που έχει, όπως στην Γαλλική και Ρωσική επανάσταση. Οι τέχνες είναι συνήθως σωσίβιο για τους ανθρώπους. Ήρθε όμως σαρωτικός αυτός ο πόλεμος και ξεκαθαρίζει τα πάντα, τα χλωρά από τα ξερά. Δυστυχώς υπάρχουν πολύπλευρες απώλειες και μια τέτοια είναι το θέατρο. Ζούμε έναν ψυχικό, πνευματικό, πολιτιστικό και νοητικό μεσαίωνα. Αλλά και μέσα από αυτή την κατάσταση το θέατρο μπορεί να ανταπεξέλθει και να βρει ξανά την θέση του μέσα στην κοινωνία. Πριν την πανδημία ο δυτικός κόσμος είχε ξεχάσει τις πραγματικές ρίζες και αξίες του. Είχε μετατραπεί σε ένα καταναλωτικό δήθεν μιας διαδικτυακής βιτρίνας. Μια showbiz ενός πολύ φθηνού πολιτισμού. Όσον αφορά το θέατρο ανέβαιναν παραστάσεις απλά για να γίνουν. Είναι μια καλή ευκαιρία για εμάς τους ηθοποιούς να συνειδητοποιήσουμε γιατί κάνουμε θέατρο και δίνοντας απάντηση σε αυτό το ερώτημα να προχωρήσουμε. Είναι δηλαδή στο δικό μας χέρι όλη αυτή η κατάσταση να λειτουργήσει θετικά. Να προβληματιστούμε σαν κοινωνία, αλλά και προσωπικά ο κάθε ένας από εμάς και να γίνουμε αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να είμαστε.

Το μέλλον του θεάτρου θα εξαρτηθεί από αυτούς που πραγματικά το αγαπάνε και αυτοί θα κάνουν την πραγματική επανεκκίνηση. Πάνω σε αυτούς στηρίζομαι και είμαι αισιόδοξος, γιατί υπάρχουν άτομα που αγαπούν πραγματικά το θέατρο. Μόλις περάσει αυτή η κατάσταση θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή αυτοί που το αξίζουν και πριν δεν τους δίνονταν αυτή η ευκαιρία. Το σύστημα πολλές φορές δεν αφήνει το καθαρό νερό να κυλήσει, γιατί θα δημιουργηθούν λουλούδια και θα ομορφύνει τα πάντα γύρω του. Δεν το θέλουν πάντα αυτό σε μια κοινωνία. Έτσι λοιπόν το θέατρο έχει μια ευκαιρία να κάνει μια επανεκκίνηση από την σωστή του βάση.

Τα θέατρα πάντα κλείνανε σε περίοδο πολέμων. Νοιώθω ότι φοβούνται και πολεμάνε το θέατρο και γενικότερα τον χώρο της τέχνης. Δεν έχω δικαιολογήσει μέσα μου τις αποφάσεις τους, γιατί μιλάμε για έναν συγκεκριμένο χώρο που μπορούν να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Νοιώθω ότι φοβούνται την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου. Γιατί άραγε; Είναι ένα ερώτημα που έχω, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να λάβω κάποια απάντηση.

Σας βρίσκουμε στην Κρήτη, στον χώρο της Δημοτικής εκπαίδευσης. Μιλήστε μας για την τωρινή επαγγελματικής δράση.

Δεν το περίμενα ότι θα γινόμουν δάσκαλος, θεατρολόγος, στους μαθητές του δημοτικού. Δεν ήταν ποτέ στο μυαλό μου. Το πτυχίο μου από την Καλών Τεχνών έχει επαγγελματική, παιδαγωγική επάρκεια. Εξαιτίας του lockdown έκανα για πρώτη φορά τα χαρτιά μου, για βιοποριστικούς λόγους και κυρίως γιατί είναι το κομμάτι που έχω σπουδάσει και αγαπώ. Ήμουν πολύ τυχερός, γιατί σε μια χρονική περίοδο που τίποτα δεν λειτουργεί κάνουμε κάτι δημιουργικό και δια ζώσης. Παρόλο που μου λείπει πολύ το θέατρο, η θεατρική αγωγή με παρηγορεί γιατί είναι μια μορφή θεάτρου. Το θέατρο ξεκινάει όταν υπάρχουν θεατές, οι φετινοί μου θεατές είναι τα παιδιά. Ομολογώ πως δεν περίμενα να είναι τόσο σημαντικοί και σπουδαίοι θεατές. Είμαι επίσης τυχερός γιατί έχω κάθε μέρα sold out παράσταση! χαχα

Οι τέχνες απουσιάζουν ή βρίσκονται ελάχιστα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Ποια είναι η άποψή σας σχετικά με αυτή την κατάσταση; Πώς μπορεί η ενασχόληση με τον καλλιτεχνικό χώρο να συνδράμει στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών;

Όταν είσαι υπάλληλος του κράτος, είσαι και όμηρος των αποφάσεών του. Αναγκαστικά ο εκπαιδευτικός ανήκει σε ένα σύστημα του κράτους, δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα αν δεν του δοθούν τα περιθώρια. Άρα, πρέπει να υπάρξει μια αντίδραση που να είναι όντως για το καλό και μόνο των παιδιών. Δηλαδή να γίνει ένας καλός συνδικαλισμός, για τις πραγματικές αξίες και ανάγκες του κόσμου.

Έχει δοθεί βαρύτητα σε όλα τα άλλα μαθήματα και για την τέχνη έχει μείνει μια γωνίτσα, αυτή η γωνίτσα δεν μπορεί να φωτίσει όλο το δωμάτιο. Πρέπει να δοθεί στην τέχνη ο χώρος που της αξίζει στο κομμάτι της διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Να καταλάβουν τα παιδιά ότι το σχολείο δεν είναι ένα μέρος για να μαθαίνουν μια γνώση υπό μορφή παπαγαλίας. Δυστυχώς το σχολείο εκπαιδεύει αυριανούς υπάλληλους. Οι τέχνες θέλουν να εκπαιδεύσουν ανθρώπους που αύριο θα μπορούν να αλλάξουν όλη την κοινωνία προς το καλύτερο. Ανθρώπους με συνείδηση! Η πραγματική τέχνη σου μαθαίνει τον σεβασμό προς τους άλλους και τον εαυτό σου, τις αξίες που έχουμε σαν κοινωνία και τις αξίες της ζωής και ξεντροπιάζει με την πολύ καλή έννοια. Βοηθάει τον άνθρωπο να μην φοβάται να εκφράσει το εγώ του, την αγάπη του, το θέλω του, ακόμα και τον φόβο του. Γιατί όταν εκφράζουμε τον φόβο μας είναι και ο μόνος τρόπος για να τον νικήσουμε.

Έχοντας ζήσει στιγμές σε θεατρικές σκηνές, θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες συνεργασίες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην μνήμη και την καρδιά σας;

Πρώτα θα αναφέρω τον κύριο Φέρρη, είναι μουσικός, συνθέτης και ένας ιστορικός σκηνοθέτης. Είχα την μεγάλη τύχη να δουλέψω δίπλα του στο «Ρεμπέτικο», ένα θεατρικό ανέβασμα στο Ηρώδειο για το «Σπίτι του Ηθοποιού». Στην συγκεκριμένη δουλειά είχα την τιμή και την χαρά να γνωρίσω από κοντά και να συνεργαστώ με την κυρία Φόνσου. Μπορώ με όλο το θάρρος και την αλήθεια μου να την αισθάνομαι καλλιτεχνική μου «μητέρα» και για την προσωπική της πιστή σε εμένα, αλλά και για την μεγάλη της προσφορά στον κόσμο του θεάτρου μέσα από το σπίτι του ηθοποιού, στο οποίο έχω φιλοξενηθεί. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω δύο εξαιρετικές και αξιόλογες προσωπικότητες, τους οποίους σέβομαι και αγαπώ πάρα πολύ! Ήταν τιμή που υπήρξα και συνεχίζω να βρίσκομαι δίπλα τους! Επίσης σε αυτή την παράσταση είχα και έναν από τους αγαπημένους μου ρόλους, τον «Μπάμπη». Εν κατακλείδι αυτή η παράσταση που πρόσφερε πάρα πολλά και με εξέλιξε πολύ σαν ηθοποιό.

Στην συνέχεια θα αναφέρω την παράσταση «Στέλιος Καζαντζίδης - Η ζωή του όλη». Η επαφή με την κυρία Ντενίση, μια μεγάλη γυναίκα του θεάτρου που πονάει και παλεύει για το θέατρο, είναι από τις συναντήσεις που ξεχωρίζω και πάντα θα θυμάμαι. Δεν είχα μεγάλο ρόλο στην παράσταση, αλλά ήταν σημαντικό που υπήρξα δίπλα της.

Επίσης έχω ξεχωρίσει την παράσταση «Σερσέ λα φαμ», με την κυρία Σπυράτου που είχε ανέβει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Μια παράσταση που πήγε πέντε μήνες sold out. Με μουσικούς, τραγουδιστές, χορευτές και ηθοποιούς επί σκηνής. Σε εξαιρετικό κείμενο του Στρατή Πασχάλη. Τελειώναμε την κάθε παράσταση και το κοινό ήταν μια φωτιά ενέργειας, αυτό είναι η ικανοποίηση του ηθοποιού.

Επιπλέον η παράσταση «Μακμπέττ» του Ευγένιου Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία του Δημήτριου Χατζηθεοδοσίου. Ήταν ένα σύγχρονο έργο, στο οποίο ερμήνευα τον ομώνυμο ρόλο. Ήταν μια μεγάλη διαδρομή για εμένα. Αυτό τον ρόλο τον ερωτεύτηκα τόσο πολύ που στην τελευταία παράσταση ένιωσα ότι χάνω άνθρωπο. Στις πρόβες γεννιέται ο ρόλος, στην παραστάσεις ενηλικιώνεται και στην τελευταία παράσταση πεθαίνει.

Για τέλος θα πάω πιο πίσω, στην διπλωματική μου παράσταση. Με την κυρία Κομνηνού κάναμε ένα έργο που είχε κομμάτια από τρία κείμενα, από τις Βάκχες, από το «Προφητικό» του Οδυσσέα Ελύτη και από το «Μπραντ» του Ίψεν. Ήταν ένας ρόλος που επαναστατούσε μέσα στο ίδιο του το σπίτι και ανακάλυπτε ξανά τα θεϊκά και ζωτικά του ένστικτα. Η κυρία Κομνηνού ήταν μια σημαντική μου δασκάλα! Είναι από τους παλιούς ηθοποιούς που μας λείπουν. 

Υπάρχει κάποια περίεργη κατάσταση που ζήσατε επί σκηνής;

Κάθε στιγμή πάνω στο σανίδι είναι μια περίεργη στιγμή, είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο χωρίς να γνωρίζεις πότε και αν θα ανοίξει. Και αυτό είναι που αγαπάς σε αυτό τον χώρο, το άγνωστο. Εσύ «πετάς» και προσπαθείς να μεταφέρεις το μήνυμά του ρόλου σου και του έργου που συμμετέχεις στο κοινό. Είναι μια κοινή προσπάθεια με τους άλλους συγκαλλιτέχνες που βρίσκεσαι επί σκηνής, είναι συνεργασία το θέατρο.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Δυστυχώς μας αφαίρεσαν το δικαίωμα να είμαστε οι παράγοντες της ζωής μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να περιμένουμε τις εξελίξεις για να δούμε τι όνειρα μπορούμε να κάνουμε. Παρόλα αυτά τα όνειρα δεν πεθαίνουν ποτέ, υπάρχουν αλλά παραμένουν συγκρατημένα.

Ο δικός μου προβληματισμός δεν είναι τι θα κάνω σαν ηθοποιός μέσα στο 2021, αλλά τι θα γίνει με την ανθρώπινη ζωή, με τους συνανθρώπους μας, με την ελευθερία και αξιοπρέπειά μας το 2021. Προτεραιότητα δεν πρέπει να έχει το εγώ, αλλά το εμείς. 

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να σηκώνουν το ανάστημά τους σε ότι τους φοβίζει και να υπερασπίζονται την αγάπη και τον έρωτά τους, μέχρι τέλους!

Ποιητική σκέψη του Νίκου Πολοζιάνη για τον ηθοποιό:

Τι είναι ηθοποιός;;

Η εύκολη απάντηση είναι πως είναι φως! Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω πως ηθοποιός δεν είναι τίποτε άλλο πάρα ένα '' παιδί'' που περιμένει το φως κάθε μέρα που ξυπνάει!

Που νιώθει, ακόμα και όταν ακούει τα βήματα του ενώ περπατάει τη νύχτα.

Που φαντάζεται ένα φιλί, μία περιπέτεια, μία ουσία στο κάθε τι μικρό.

Που φοβάται να παίξει, αλλά χωρίς αυτό δεν αναπνέει.

Αναπαράγει όνειρα ενός δικού του ρομαντισμού.

Που ακόμα υποφέρει.

Ένα εγώ κεντρικό ον με απίστευτες δυνάμεις.

Μία φωτιά που καίει, ακόμα και με αναθυμιάσεις.

Μία βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Που περιμένει απλά ένα κείμενο για να ενσαρκωθεί. Για να αλλάξει ο ίδιος, μπας και αλλάξει και τους γύρω του. Να εξιλεωθεί.

Ένας τζογαδόρος της ψυχής.

Ένας στρατιώτης της στιγμής.

Ένας νοσταλγός του χθες.

Ένα οραματιστής του αύριο.

Ένας καλομαθημένος Δον Ζουαν,

Ένας Ζεν κόμικ που συμπαθεί ή αντιπαθεί το γέλιο ή το κλάμα. Και συνέχεια τα προκαλεί!

Ένας τραγικός ποιητής.

Ένας επαναστάτης χωρίς αιτία. Ή ένας απλός μιμητής!

Ηθοποιός δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα '' παιδί'' που περιμένει το φως.

Ένας ετερόφωτος θνητός.

Ένας αυτόφωτός τρελός.

Αρνητής και στοχαστής.

Ανοιχτός μα και στο ήθος του σκληρός.

Μεγαλώνει μόνο με τις λέξεις που εννοεί. Τις διαλέγει αυστηρά και άναρχα, αυτό τον ευχαριστεί!

Ωριμάζοντας μαθαίνει την σιωπή, πως εκεί κρύβονται οι μεγαλύτεροι ρόλοι. Όχι, απλά για την σκηνή.

Στην σιωπή μαθαίνει κάποιος να αγαπά!

Στην σιωπή μαθαίνει να μισεί!

Περιμένοντας το φως..

Να ξαναγεννηθεί!

Νίκος