Σταυρούλα Καμνή: "Ο ηθοποιός βρίσκεται εκεί που το σκοτάδι γίνεται ένα με το φως."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε την Σταυρούλα μέσα από πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Όνειρα. Υπομονή. Επιμονή. Υπόκρουση μουσική.

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Για μένα ο ηθοποιός βρίσκεται εκεί που το σκοτάδι γίνεται ένα με το φως, εκεί που το μαύρο σμίγει με το άσπρο, εκεί που εσύ συναντάς εσένα.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της υποκριτικής;

Ο καλλιτεχνικός χώρος με επέλεξε πριν τον επιλέξω. Όλα ξεκινούν από το παιδικό όνειρο να αλλάξω τον κόσμο. Η ενασχόληση μου με τη μουσική και το θέατρο στα σχολικά χρόνια, μου είπαν ξεκάθαρα : «Εδώ ανήκεις». Από τότε η υποκριτική και η μουσική δεν με εγκατέλειψαν ποτέ.

Σπούδασα Δημοσιογραφία στο Αριστοτέλειο- μέρος του παιδικού ονείρου κι αυτό-και παράλληλα συμμετείχα σε παραστάσεις, έκανα Liveσε μουσικές σκηνές και συνέχισα τις σπουδές μου στο πιάνο και το τραγούδι. Η φοιτητική περίοδος στη Θεσσαλονίκη, η γνώση και η εμπειρία που αποκόμισα εκεί, με οδήγησαν στη συνειδητή πλέον επιλογή να σπουδάσω υποκριτική.

Έτσι, μετά την αποφοίτηση μου από το ΑΠΘ, σαν μια φυσική εξέλιξη του εαυτού μου πέρασα στη Δραματική Σχολή Δήλος-Δήμητρα Χατούπη και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου πέρυσι το καλοκαίρι.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Πριν από λίγο καιρό ολοκλήρωσα τα γυρίσματα για «το Κόκκινο Ποτάμι» και αυτή την περίοδο προβάλλονται τα επεισόδια στα οποία συμμετέχω. Υποδύομαι την Άννα, μια νέα γυναίκα που ψάχνει το φως μέσα στο σκοτάδι του πολέμου και προσπαθεί να το μεταδώσει όπου και όπως μπορεί.

Ευλογία, εμπειρία, ευγνωμοσύνη, χαρά, συγκίνηση είναι οι λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό. Είναι μεγάλη τιμή να είσαι μέρος μιας παραγωγής κινηματογραφικών προδιαγραφών όπως είναι «το Κόκκινο Ποτάμι» του Μανούσου Μανουσάκη, που πραγματεύεται ένα αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και μας υπενθυμίζει, με ρεαλισμό και σεβασμό στα γεγονότα, το τι μπορεί ο άνθρωπος στον άνθρωπο να κάνει.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Δυσκολίες υπάρχουν πάντα. Σε κάθε εποχή. Μα είμαστε εδώ για να ζήσουμε. Αυτή η «παύση» που βιώσαμε θέλω να πιστεύω πως αν μη τι άλλο μας έκανε να συμφιλιωθούμε κάπως με το χρόνο. Ή μάλλον με τη διαχείρισή του. Περάσαμε ξαφνικά από το «δεν έχω χρόνο», στο «δεν ξέρω τι να κάνω τον χρόνο μου».

Και μιλήσαμε ώρες με φίλους που είχαμε ξεχάσει, ακούσαμε τραγούδια που αγαπάμε, αφιερώσαμε χρόνο στον εαυτό μας, τον αφουγκραστήκαμε, ίσως τον καταλάβαμε.

Ομαδικές συνομιλίες, ομαδικές συνεργασίες, ομαδικές συναυλίες ήταν για καιρό η καθημερινότητα μας. Κάπου άρχισε να εμφανίζεται ξανά αυτό το ξεχασμένο ανεκτίμητο μαζί.

Όλα τα παραπάνω - ο χρόνος, ο εαυτός και το μαζί- όπως διαμορφώθηκαν στην υπάρχουσα συνθήκη θεωρώ πως έθεσαν σταθερές βάσεις για να γίνουν οι μέρες μας καλύτερες και η ζωή μας πιο ανθρώπινη. Ξέρω , βέβαια, πως αυτά που προανέφερα είναι η μία πλευρά του νομίσματος, η αισιόδοξη, η θετική. Η δημοσιογραφική μου φύση μου επιβάλλει να φωτίσω ισάξια και την άλλη πλευρά αλλά η καλλιτεχνική μου φύση ευτυχώς δεν το επιτρέπει!

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι της απομόνωσης;

Μου έρχεται στο μυαλό η φράση «Αντί να καταριέσαι το σκοτάδι άναψε κι εσύ ένα κερί». Ίσως αυτός να είναι ο ρόλος της Τέχνης. Η αντίσταση στη βύθιση. Η φόρα για να σηκωθείς. Η αφούγκραση. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι παραπάνω. Απλά να είσαι εκεί για τον άλλον. Να ακούς. Να αποδέχεσαι.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Υγεία και ησυχία λέει η γιαγιά μου. Δεν είναι δεδομένα και είναι η πρώτη μου επιθυμία- ευχή.

Από κει και πέρα, είμαι σε μια περίοδο που επιδιώκω να συνδυάσω τις δημοσιογραφικές με τις καλλιτεχνικές μου σπουδές. Φαινομενικά ίσως μοιάζουν ασύνδετες μα για μένα έχουν μια σχέση καρμική, που ίσως μακροπρόθεσμα να αποδειχθεί και κομβική. Δουλεύω προς αυτή την κατεύθυνση.

Παράλληλα, είμαι στις ετοιμασίες κάποιων μουσικών Projectπου καλώς εχόντων των πραγμάτων θα είναι ανακοινώσιμα μέσα στο Φθινόπωρο.

Τέλος, θέλω να μοιραστώ ότι ολοκληρώνω το δημιουργικό κομμάτι μιας δουλειάς αρκετών ετών, με τραγούδια σε δικούς μου στίχους και μουσική. Στόχος, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, να ξεκινήσει φέτος το ταξίδι της αυτή η δουλειά.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να ακολουθούν τα όνειρα τους και να επιτρέπουν στα όνειρα να τους ακολουθούν.

Να μην προδώσουν τον παιδικό τους εαυτό.